Głównym powodem poszukiwania pomocy z zewnątrz – pomocy psychologa czy psychoterapeuty jest ból psychiczny, cierpienie. Niektórzy przychodzą po pomoc, ponieważ znaleźli się w kryzysowej sytuacji, mają kłopoty, dylematy, wątpliwości lub przeżywają frustrację. Inni przychodzą po pomoc, bo czują, że nie żyją tak jak mogliby żyć, pełnią życia. Nie są wystarczająco skuteczni w swoich działaniach, niż chcieliby być. Mają możliwości, z których nie korzystają, stają wobec szans których nie potrafią wykorzystać.
Psychoterapia to proces, który pozwala:
zrozumieć własne przeżycia i uwolnić się od nich,
zrozumieć przyczyny własnych nieskutecznych zachowań,
odzyskać zdolność rozwiązywania problemów i konfliktów,
Zmiany zachodzące w wyniku psychoterapii są to zmiany przywracające:
zdolność do stawiania sobie pytań i udzielania sobie odpowiedzi o sens własnego życia, o to kim jestem,
zdolności do kierowania swoim życiem,
formułowaniem planów życiowych dostosowanych do własnych pragnień, własnych możliwości, do możliwości otoczenia,
umiejętności dostrzegania konsekwencji własnych działań i ponoszenia odpowiedzialności za skutki tych działań.
W wyniku psychoterapii przeszłość przestaje być zagrażająca, staje się bardziej zrozumiała, staje się źródłem nowej wiedzy na temat siebie i na temat własnych interakcji z innymi. Staje się źródłem wiedzy o własnych mocnych i słabych stronach, źródłem wiedzy o możliwościach i ograniczeniach otoczenia. Uwolnione zaś emocje mogą stać się źródłem energii do nowych działań. Zrzucając bagaż przeszłości, osoba może zacząć zajmować się teraźniejszością, rozwiązywaniem swoich aktualnych konfliktów i problemów. Uwalniając się od uczuć i nieadekwatnej wiedzy związanej z własną przeszłością, z własną osobą i doświadczeniami, osoba uczy się dostrzegać, że mogą istnieć różne sposoby rozwiązywania własnych problemów.
W wyniku psychoterapii również osoba zdobywa nowe doświadczenie emocjonalne i uczy się nowych wzorców reagowania i zachowania. Osoba potrafi nazywać swoje uczucia, adekwatnie rozpoznać własne potrzeby, własne pragnienia, własne cele życiowe – dostrzega je i jest ich świadoma. Może ona decydować, które ze swoich potrzeb chce zaspokajać, a z zaspokajania których chce zrezygnować. Nowa wiedza o sobie i otoczeniu, nowe umiejętności nabyte w wyniku psychoterapii pozwalają osobie dostrzegać, że mogą istnieć różne sposoby zaspokajania jej potrzeb i realizowania zadań życiowych i że jedne są bardziej skuteczne niż inne, że niektóre z możliwych sposobów są niedostępne i że niekiedy nie ma sposobów pozwalających na realizację zamierzonych celów. Zdolność do konfrontowania się z rzeczywistością, z realnymi możliwościami i realnymi ograniczeniami umożliwia osobie dokonywanie wyborów, opartych na realności. Tylko takie wybory mają szansę na realizację, odwołują się bowiem do realnie istniejących potrzeb.
W wyniku psychoterapii osoba nie staje się lepszym człowiekiem, nie staje się doskonalsza czy szlachetniejsza w swoich potrzebach i pragnieniach, nie otrzymuje nowej osobowości, nie nabywa umiejętności zabezpieczającej jej przed kłopotami życiowymi. W wyniku psychoterapii osoba staje się bardziej świadoma tego, jaka jest i tego, co przeżywa. Dostrzeganie tego co czuje w danym momencie staje się drogowskazem, który pokazuje jej, w jakim kierunku zmierza. Osoba staje się bardziej świadoma własnych pragnień, własnych zobowiązań, własnych możliwości i ograniczeń. Staje się bardziej świadoma tego, jaki jest świat, w którym żyje, jacy są ludzie, ci najbliżsi i ci, z którymi musi współdziałać w realizacji swoich celów życiowych, jest bardziej świadoma ich reakcji i wpływu na siebie. Zdolność do bycia świadomym daje nowe możliwości kierowania własnym zachowaniem, zgodnie ze swoimi celami i zgodnie z dostępnymi możliwościami. Stwarza jej możliwości osiągania tego, co dotychczas wydawało jej się niemożliwe do osiągnięcia. Odzyskuje nadzieję na powrót do realności swojego istnienia, niosącego sukcesy i porażki, radości i cierpienie.
Opracowanie własne na podstawie: J. Cz. Czabała „Czynniki leczące w psychoterapii”.
Comments