Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego po raz kolejny popełniasz te same błędy? Zawierasz toksyczne związki, jesteś pomocny, chociaż nigdy nie spotkała Cię za to nagroda, a wręcz przeciwnie? Czy to nieumiejętność wyciągania wniosków z dotychczasowych doświadczeń? Według teorii Zygmunta Freuda ma to związek z nieświadomym mechanizmem – to tzw. przymus powtarzania.
Terapia traumy
W założeniach psychoanaliza pomaga w przypomnieniu wypartych wspomnień traumy, dzięki czemu można przerwać cykl powtórzeń. W terapii psychoanalitycznej opisywany przymus objawia się poprzez przeniesienie, w którym pacjent w relacji z psychoanalitykiem powtarza pewne postawy charakteryzujące jego relacje z dzieciństwa z rodzicami i innymi osobami. Przeniesienie to jeden z mechanizmów obronnych polegający na przeniesieniu uczuć uznanych za nieodpowiednie, z jednej osoby na inną, z jednego przedmiotu na drugi, o mniejszym ryzyku, zagrożeniu, niebezpieczeństwie, lub w większym stopniu akceptowaną społecznie – bardziej „dozwoloną”. Celem terapii ma być uzyskanie zdolności kierowania swoim bieżącym życiem i stanami emocjonalnymi w konstruktywny sposób, a nie przez przymusowe odtwarzanie traumy. Nad doświadczeniem traumatycznym można pracować dopiero, gdy wytworzy się bezpieczna relacja psychoterapeutyczna. Podstawą jest rozpoznanie urazowych doświadczeń i zlokalizowanie ich w czasie i miejscu w przeszłości. Następnie pacjent może zacząć naukę odróżniania bieżących stresów w życiu od wspomnień traumatycznych, jakie w nim pobudzają te stresy – zmniejsza to wpływ traumy na aktualną rzeczywistość (Kolk, 1989). W obniżeniu pobudzenia pomocne są też leki psychotropowe (szczególnie lit), beta-blokery oraz leki antydepresyjne.
Literatura
Freud Z. (1994). Poza zasadą przyjemności. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN.
Kolk B. (1989). Przymus powtarzania traumy – reaktywacja, rewiktymizacja i masochizm. Psychiatric Clinics of North America, tom 12, nr 2, str. 389-411
Comentários